Nog voor het gesprek goed en wel begint, is de toon gezet: Karin’s ambities en doelen zijn glashelder en ze windt er geen doekjes om. Als gepassioneerde leider in de zorg bouwt ze aan de systemen die zorgverleners ook effectief laten zorgen.
Op onze Healthcare Roundtable was ze de verankering: pragmatisch en vastberaden om pilots om te zetten in concrete resultaten. Nu blikken we terug op die Roundtable om vooruit te kijken: welke volgende stappen zetten we samen om concrete resultaten te boeken? Niet louter nieuwe initiatieven, wél leren uit wat werkt en zo meebouwen aan de zorg van morgen.
Wie ze is (en waarom ze zo leidt)
Karin groeide op in een huis waar de deur altijd openstond: een omgeving waar warmte, verbondenheid en samenhorigheid centraal staan. Geen ‘roeping’ als verpleegkundige, wel die van systeemarchitect.
“Zorg’ in de klassieke zin zit niet per se in mijn DNA. Wat mij drijft, is het systeem verbeteren, stap voor stap dingen optimaliseren. Er kán zoveel, maar dan moeten er zaken veranderen.”
Ze startte in lokaal werkgelegenheidsbeleid: tweedekansonderwijs, sociale restaurants, doorstroomprojecten; Praktische motoren van kansen.
Tien jaar als kabinetschef leerden hoe je impact kan maken door beleid te voeren: de juiste mensen rond de tafel brengen, richting geven, durven beslissen. Bij een mutualiteit zag ze dat thuiszorgdiensten een eigen organisatie verdienen. Dat leidde tot de geboorte van i-mens in 2020.
Van Mossevelde is er algemeen directeur sindsdien. Ze noemt i-mens “mijn kind”: niet sentimenteel, wél omdat systeemverandering toewijding vraagt.
Vandaag is i-mens een van de grootste thuiszorgspelers in Vlaanderen: thuisverpleging, gezinszorg en ondersteuning in het dagelijks leven bij duizenden mensen per dag, zodat zij veilig en zelfstandig thuis kunnen blijven. Dankzij i-mens krijgen ook mantelzorgers af en toe de nodige adempauze. Door die schaal ziet Karin waar het ook vandaag vastloopt en hoe je het losmaakt.
“Ik ben passioneel, maar gefocust. Die focus, en durf heb je nodig om een systeem te bewegen.”
Waarom het vijf na twaalf is
We kennen de druk: vergrijzing, chronische aandoeningen, te weinig handen, versnipperde data. Nog een laagje analyse gaat het niet oplossen.
“Het probleem is duidelijk. Wat we nodig hebben, is daadkracht en de durf om dingen anders te doen. Gaat dat van de eerste keer 100% juist zijn? Natuurlijk niet! Maar begin er toch aan. Preventie toont morgen geen resultaat, maar als we nu niet beginnen, houdt het systeem het niet.”
Van pilots naar bewijs, en waarom dat nu moet
De pilot-val smoort energie. Daarmee bedoelen we het patroon waarbij beloftevolle initiatieven in een tijdelijke proefopstelling blijven steken — zonder structurele financiering, zonder standaardisatie, zonder opschaling — waardoor energie en leercurves verloren gaan.
Karin haar antwoord is ontnuchterend simpel: minder grote blauwdrukken en meer iteratief werken. Start waar iedereen wint.
“Begin waar de incentives kloppen. Als het ziekenhuis, de huisarts, de verpleegkundige én de patiënt er beter van worden, dan is dat je eerste lab.”
Kies de plek waar het vandaag wringt; veilig ontslag uit het ziekenhuis, vlotte overdracht, geriatrie verankerd in de buurt en in woonzorgcentra, en bouw het nieuwe terwijl het oude nog draait. Spreek duidelijke regels af (bv. geen laattijdige vrijdagontslagen zonder coördinatie van patiënten die complexe zorg behoeven), zet een digitale cockpit voor overdrachten en meet wat ertoe doet: minder heropnames, snellere eerste bezoeken, meer vertrouwen bij de patiënt, extra tijd voor het team. Zie je concrete resultaten? Maak er de standaard van. Zo komt een systeem écht in beweging.
Mensen bewegen systemen
Systemen bewegen niet vanzelf; mensen doen dat, maar niet iedereen kan of wil dat.
Probeer dan ook niet iedereen te bekeren. Zoek één daadkrachtige geriater, één enthousiast ziekenhuis, één gemotiveerd huisartsenkring, één thuiszorganker. Laat het voor hen werken en op hun rekening kloppen, en toon de resultaten. Innovatie begint klein, met pioniers, die tonen hoe het anders kan. En dan pas volgt de massa, in de veiligheid van de groep. De snelste manier om hoofden te veranderen, is uitkomsten veranderen.
“Soms moet je het gewoon uitspreken en doen. Een coöperatieve oprichten, zoals wij deden met zorgcentrale Z-Plus, dat echt een sleutelrol zal hebben in de toekomst voor wat betreft zorg op afstand. Een heilig huisje slopen.”
Voor Karin gaat die daadkracht ook over ecosystemen bouwen: in de thuisverpleging, in regionale zorghubs, in de digitale platforms die samenwerking echt mogelijk maken.
Wat de toekomst geloofwaardig maakt
Karin is geen dromer. Ze gelooft in wat werkt: Z-Plus dat praktische innovatie losmaakt, koepels die achter de schermen naar één horizon bewegen, en de energie van de roundtable, maar alleen als die energie stolt in twee à drie labs met eigenaars, timing en duidelijke metrics. Cruciaal daarbij is samenwerking rond data, dat als bindweefsel van het systeem fungeert: door data te delen zie je waar het vastloopt, kan je beter coördineren en bouw je oplossingen die blijven. Hoop is geen gevoel, het is een plan van aanpak.
De oproep: begin nu, zodat morgen je dankbaar is
Kritisch voor praat, onverbiddelijk in doen:
“Kies een probleem met een échte win-win. Vind de believers. Begin. Toon dat het werkt en schaal dan op.”
Elke duurzame verandering start als een concrete, onvolmaakte eerste stap. Zet die nu. Meet goed. Maak standaard wat werkt. Laat morgen dankbaar zijn dat je vandaag begonnen bent.
